Wiertarka stołowa to jeden z typów wiertarek, który swoim wyglądem znacznie różni się od popularnych ręcznych rozwiązań. Została zamontowana na specjalnym drążku (zwanym również kolumną), na którym osadzony jest silnik wraz z głowicą wiertarki. Wiercenie odbywa się poprzez obniżanie głowicy prostopadle do obrabianego elementu. Tego typu narzędzia są wykorzystywane głównie do precyzyjnego wiercenia otworów w różnych materiałach, takich jak drewno, metal, aluminium, plastik czy płyty wiórowe, a także do wykonywania powtarzalnych serii nawiertów. Wiertarka może współpracować z różnego rodzaju akcesoriami, nie tylko ze zwykłymi wiertłami – dostępne są wiertła piórkowe, sedniki, otwornice, można również zamocować końcówkę do gwintowania. W sprzedaży dostępne są urządzenia do zastosowania domowego oraz profesjonalnego.
Budowa wiertarki kolumnowej
Wiertarka stołowa (inaczej zwana również kolumnową, pionową bądź słupową) swym wyglądem nie przypomina klasycznej wiertarki. Nie ma pistoletowej rękojeści, nie jest mobilna i co ważniejsze – jej użytkowanie ogranicza się do bardzo małego obszaru roboczego. Wykorzystuje się ją głównie do wiercenia w drewnie bądź metalu. Nie ma mechanizmu udarowego, a jej korpus zamontowany został na stałe na solidnej kolumnie. W sprzedaży można wyróżnić dwa podstawowe typy wiertarek ze względu na sposób mocowania korpusu:
- z ruchomym korpusem – w tego typu modelach korpus unosi się i opada dzięki przytwierdzeniu do pionowej kolumny. Unoszenie odbywa się poprzez przemieszczenie pionowe korpusu po specjalnej listwie zębatej. Silnik w tym przypadku bezpośrednio napędza uchwyt wiertarski (brak paska transmisyjnego). Podstawa wiertarki wraz z imadłem lub tzw. prowadnicą jest stała i nie ma możliwości jej unoszenia. Regulacja wiercenia odbywa się poprzez obniżanie korpusu, do czego służy specjalne pokrętło w formie okręgu bądź dźwigni;
- z zamocowanym na stałe korpusem – w tego typu rozwiązaniach silnik zamocowany jest na stałe, a blat roboczy może być unoszony. Unoszenie korpusu, nawet jeśli jest możliwe, odbywa się tylko w ograniczonym zakresie. W tym rozwiązaniu napęd znajduje się z jednej strony kolumny, a z drugiej umieszczono głowicę roboczą. Napęd przenoszony jest poprzez pas transmisyjny. Wiercenie odbywa się poprzez wysuwany trzpień, na którego końcu zainstalowany jest uchwyt wiertarski. Podobnie jak w przypadku wiertarek z ruchomym korpusem, do opuszczania trzpienia służy potrójna dźwignia. Tego typu modele wyposażone są najczęściej w silniki indukcyjne.
Oba typy urządzeń zasilane są z sieci elektrycznej, najczęściej o napięciu 230 V, a w przypadku wiertarek przemysłowych – 400 V.
Na jakie parametry zwrócić uwagę, wybierając wiertarkę stołową?
Wiertarki stołowe różnią się od siebie nie tylko konstrukcją, lecz także odległością wiercenia oraz mocą. Odległość wiercenia, czyli maksymalna wysokość między uchwytem a stołem roboczym, zależy od konstrukcji wiertarki. Jeżeli planujemy wiercić w przedmiotach wysokich, warto zaopatrzyć się w takie rozwiązanie, które pozwoli na swobodne wiercenie. Należy jednak wziąć pod uwagę również długość wiertła, a ta w przypadku np. wierteł łopatkowych jest znaczna. Kolejny istotny element stanowi moc urządzenia. Im jest ona wyższa, tym w twardszych materiałach można wiercić oraz większe średnice otworów wykonywać. Dla majsterkowiczów moc 500–800 W będzie wystarczająca. Ważnym parametrem jest również możliwość regulacji obrotów – im większy ich zakres, tym większa możliwość pracy na różnych materiałach.
Wiertarka stołowa: przydatne udogodnienia
Wiertarka kolumnowa może mieć wiele przydatnych udogodnień, na które warto zwrócić uwagę. Wśród nich wyróżnia się:
- laserowy wskaźnik – wytycza on punkt wiercenia, ułatwiając tym samym dokładne ustawienie wiertła;
- doświetlająca dioda LED – podświetla miejsce wiercenia, dzięki czemu możliwe jest precyzyjniejsze ustawienie wiertła oraz praca w warunkach niedostatecznego oświetlenia;
- możliwość pochylania stolika roboczego – opcja ta występuje głównie w wiertarkach z zamontowanym na stałe silnikiem; umożliwia wiercenie otworów nawet pod kątem 45 stopni;
- dołączone imadło – pozwala ono na ustabilizowanie elementu, co zapobiega przemieszczaniu się obrabianego elementu.
